In aanvulling op de literatuur zijn er vanuit de praktijk ook nog aanbevelingen gedaan. Zo moeten professionals zich bewust zijn van hun eigen grenzen en mogelijkheden, zeker als er sprake is van trauma of andere problematiek bij de jeugdige en/of ouders die een meer gespecialiseerde benadering vereist. Verder is het wenselijk dat ouders zich gestimuleerd voelen om het belang van hun kind voorop stellen. Dit vraagt van professionals dat zij de ouders erkennen in hun ouderschap: ouders zullen eerder in beweging komen als zij zich als ouders gehoord en gezien voelen. Expertise in motiverende gespreksvoering en oudergericht werken is voor jeugdprofessionals daarom een voorwaarde. Jeugdprofessionals bereiken ook meer wanneer ze het verlenen of overnemen van hulp kunnen loslaten. Hun taak is om de jeugdige centraal te stellen in de communicatie rondom het ouderschap en om het proces te begeleiden. Training en deskundigheidsbevordering zijn daarom van belang.
Jeugdprofessionals doen er bovendien goed aan zo snel mogelijk te onderzoeken of er begeleiding voor het gezin moet worden ingezet. Waar mogelijk en indien nodig wordt multidisciplinair samengewerkt. Het is belangrijk om te kiezen voor de meest laagdrempelige vorm van ondersteuning. In geval van complexe scheidingen kan bijvoorbeeld een kindbehartiger ingeschakeld worden om de jeugdige te monitoren.
Om ouders te kunnen adviseren over het hulpaanbod moet de jeugdprofessional weten hoe de sociale kaart van hulp bij scheiding en relatieversterking in elkaar zit. Welke professionals zijn er in de regio en wat is het aanbod? Denk aan mediators, kinder- en jeugdpsychologen, (school-) maatschappelijk werk, systeemtherapeuten, scholen en specialistische zorginstellingen. Er is een heel scala aan programma’s, opleidingen, bij- en nascholingstrajecten, congressen, online mogelijkheden etc. Een goed netwerk met relevante ketenpartners kan ervoor zorgen dat de jeugdprofessional de zaak rondom ouders en jeugdige goed kan oppakken.