‘Een doolhof of dwaaltuin is een stelsel van paden die langs omwegen naar het doel leiden’, aldus Wikipedia.
Toen ik vanuit mijn moederorganisatie overging naar het CJG, dacht ik alle paden van het ‘Jeugdhulpverlenings-doolhof’ al wel bewandeld te hebben. Want inmiddels wist ik welke paden ik het beste kon nemen om gezinnen te helpen. Wat heb ik mij daarin vergist! Paden die eerst goed te bewandelen waren, werden door reorganisatie-perikelen slecht onderhouden en daardoor onbegaanbaar. En door veranderende regelgeving en beleid, was het juist beter om andere paden te gaan bewandelen, maar die kende ik nog niet goed. De afgelopen tijd ben ik hierdoor meerdere keren ‘verdwaald’ of ik heb mijn hoofd keihard gestoten tegen alle muren die je in een doolhof onverwacht tegenkomt. Maar volgens mij gloort er inmiddels wat licht aan het eind van de tunnel.. eh.. het doolhof. Er kunnen namelijk richtingborden in het doolhof worden geplaatst, dankzij de landelijke Richtlijnen jeugdhulp en jeugdbescherming.
Binnen het CJG zijn we gestart met de invoering van die richtlijnen. Daarom weet ik, en ook mijn collega’s, inmiddels hoe je het beste gezinnen kunt betrekken in het beslissen over hulp en hoe je dient te handelen in geval van (vermoedelijke) kindermishandeling. Ook heb ik de eerste succesverhalen gehoord van collega’s die met de richtlijnen zijn gaan werken. Zo hebben twee collega’s op basis van de Richtlijn Problematische gehechtheid met succes kunnen onderbouwen waarom een Raadsonderzoek nodig was. En door de Richtlijn Samen met ouders en jeugdige beslissen over passende hulp, hebben zij ouders ook goed kunnen betrekken en begeleiden in het besluitvormingsproces. Ik wil het niet mooier maken dan dat het is; ik ga echt nog heel vaak verdwalen. Maar de richtlijnen geven mij wel extra steun, structuur en het vertrouwen dat mijn handelen aansluit bij recent wetenschappelijk onderzoek en ervaringen van cliënten.