Ervaringsverhaal Ellen Hazebroek
Ellen heeft al haar hele leven te maken met psychische kwetsbaarheid. Ze vertelt haar ‘hart-verhaal’, omdat ze het graag wil delen met anderen. In haar leven heeft ze al vele diagnoses gehad om haar kwetsbaarheid te duiden: hoogbegaafd met een IQ van 138. Borderline. Complexe posttraumatische stressstoornis. De bijkomende drankverslaving is inmiddels historie.
Ellen: ‘Mijn psychische problematiek speelt al vanaf mijn jonge volwassenheid. Achteraf logisch. Mijn trauma’s zijn ergens in mijn vroege jeugd begonnen. Er gebeurde van alles in mijn leven, maar ik kon de dingen goed verbloemen. Er werd geen naam aan gegeven. Mijn kinderen, in ieder geval de oudste, heeft destijds wel een KOP-training gevolgd. Op mijn 30e is borderline gediagnosticeerd. Nu denk ik: volgens mij was er toen eigenlijk sprake van een posttraumatische stressstoornis die pas in 2018 is vastgesteld. Maar dat is niet eerder naar boven gekomen.’
Het was Ellen’s ex-man die begon over borderline. De kinderen woonden in die tijd bij hem. ‘Dat ging niet goed. Ik deed er alles aan om de kinderen weer terug bij mij te laten komen. Bij de rechter zette mijn ex-man in op borderline als reden om de kinderen bij hem te laten. Dat was het moment dat ik erover ging nadenken en uitzocht wat het eigenlijk was. Ik dacht: als ik borderline heb, dan kan ik mijn eigen grenzen niet goed aangeven. Hoe kan ik dan ooit de grenzen van mijn kinderen bewaken. Moet ik wel strijden om mijn kinderen thuis te krijgen? Kan ik er niet beter zoveel mogelijk voor ze zijn? Ze hebben een plek nodig waar wel grenzen worden aangegeven.’
‘Ik heb onze gezinsvoogd gebeld. Het eerste wat ze zei, was: “gefeliciteerd”. Ik zei: hoezo dan? “Dan kun je gaan leren hoe je daar mee om kunt gaan!” Haar reactie was fijn. In mijn ogen was borderline een reden om mijn kinderen bij mij weg te houden. Maar de gezinsvoogd zei: “helemaal niet. We gaan nu zorgen dat je het handen en voeten kunt geven.” Het feit dat de gezinsvoogd er heel open over was, was voor mij heel belangrijk. Zij heeft mij gesteund. Het was voor mij ook een moment om tegen mezelf te zeggen: ik moet ermee aan de slag. Waar krijg ik dan de beste hulp? Ik had inmiddels ook wel geleerd om te zeggen: luister, jullie hebben misschien het idee dat ik precies weet wat er aan de hand is. Dat wil nog niet zeggen dat ik weet hoe ik het moet oplossen. Als ik erop terugkijk heb ik de juiste hulp gehad.’
Voor de kinderen heeft Ellen steeds gedaan wat op dat moment het beste leek. Ze is er altijd voor ze geweest. ‘Ook midden in de nacht als ze me wilden spreken. Mijn dochter is nu 28. Ze eet hier iedere dag. Ook zij heeft te maken met verslaving. Het is wel mooi dat onze band alles overstijgt.’
‘Terugkijkend is het een lange weg om te achterhalen wat er precies speelt. Mijn boodschap aan hulpverleners? Ik ben niet mijn stoornis. Ik ben Ellen en ik heb een probleem. Of liever gezegd: ik heb te maken met een uitdaging door achterliggende trauma’s. Laat mij de uitdaging aangaan zonder over mij te oordelen. Ik denk dat dat het allerbelangrijkste is. Een hulpverlener die oordeelt, staat het maken van echt contact in de weg. Als cliënt durf je dan niet te delen, want de hulpverlener vindt iets van je. En op het moment dat mensen iets van mij vinden, schiet ik in de verdediging. Vervolgens ben je al niet meer in contact met elkaar. De manier waarop je wordt aangesproken is zo belangrijk. Het is fijn als een hulpverlener je de vragen stelt: Wat kan ik voor je doen? Waar heb je mij bij nodig om verder te komen?’
Ellen vertelt dat ze het ook belangrijk vindt dat een hulpverlener zonder oordeel uitleg aan de kinderen geeft. ‘Mama heeft een probleem. Dat ligt niet aan de kinderen. De situatie thuis maakt dat zij niet meer bij mama kunnen wonen. En leg ook niet de last bij hen door te oordelen over de ouders. Het gaat er voor mij om dat een hulpverlener samen met de kinderen en mij optrekt. Steun voor moeder, steun voor de kinderen.’
> Lees ook het verhaal van ouder Coby
