Er bestaan verschillende definities voor dyslexie, zoals die van de DSM-5, ICD-11, International Dyslexia Association, Stichting Dyslexie Nederland en het Protocol Dyslexie Diagnostiek en Behandeling. Deze definities komen in grote lijnen met elkaar overeen en gebruiken alle de ernst, hardnekkigheid en exclusiviteit van de lees- en/of spellingproblemen als criterium om een dyslexie diagnose te stellen. Belangrijkste verschil is dat sommige definities (IDA, PDDB 1.0, 2.0) naast de lees- en spellingproblemen tevens de onderliggende dan wel samenhangende problemen van (neuro)cognitieve aard in hun definitie opnemen, terwijl de andere definities hier op een meer impliciete wijze of niet naar refereren.
Desalniettemin is er een grote gemene deler tussen de beschreven definities. Er is overeenstemming over het feit dat dyslexie als een lees- en/of spellingprobleem gezien moet worden dat ernstig en hardnekkig is en dat gedifferentieerd dient te worden van lees- en/of spellingproblemen als gevolg van onderwijsachterstanden en als gevolg van een bredere omgevings-, neurologische, sensorische en/of gedragsproblematiek. De criteria voor ‘specifieke leerstoornis’ in DSM‑5 omvatten deze grote gemene deler. Bovendien is de DSM‑5 internationaal gezien het meest gebruikte classificatiesysteem voor psychische stoornissen. In deze richtlijn is daarom gekozen voor de DSM‑5 als basis voor de classificatie van dyslexie.
Bij Ernstige Dyslexie (ED) gaat het om een behandelindicatie in Nederland in het kader van dyslexiezorg vanuit de Jeugdwet. De diagnostiek en behandeling van Ernstige (toen nog Enkelvoudige) Dyslexie is per 2009 opgenomen in het basispakket van de Zorgverzekeringswet, en per 2015 overgegaan naar de Jeugdwet. De Jeugdwet voor de diagnostiek en behandeling van Ernstige Dyslexie geldt alleen voor jeugdigen op de basisschool in de leeftijd van 7 tot en met 13 jaar. Het Protocol Dyslexie Diagnostiek en Behandeling 3.0 is de leidraad voor diagnostiek en behandeling van Ernstige Dyslexie in het kader van de Jeugdwet.